Haartransplantatie Coupe in Istanbul!

Haartransplantatie en Acell ervaring van Aldert 

Toen mijn haar begon te verdwijnen, nu een jaar of zes geleden, merkte ik dat er drie soorten mensen zijn. De eerste groep zegt niks over je kaalheid (zoals het hoort), de tweede groep pest je ermee (nogal lomp, maar wie ben ik), en de derde groep probeert je op te vrolijken.
Mensen uit de laatste categorie zeggen dingen als: ‘Kop op! Er zijn zat beroemde kale mannen: Larry David, Stef Blok, Gaston van de Postcodeloterij en Voldemort, om er maar een paar te noemen. Denk je dat die onzeker zijn over hun kale kop? Accepteer hoe je bent.’

En ze hebben natuurlijk gelijk. Maar zoals een andere kalende man het ooit verwoordde: misschien moet ik accepteren dat ik iemand ben die niet kan accepteren dat hij kaal wordt. Daarom heb ik besloten er iets aan te doen. Slechter zou het er niet van worden, vermoedde ik. Via kennissen die naar Turkiuje waren gegaan kwam ik bij esteworld terecht. Esteworld staat bekend als 1 van de betere haartransplantatie organisaties ter wereld. Ik was verrast dat de kosten voor de haartransplantatie zoveel lager lagen dan bij een arts van dezelfde kwaliteit in Nederland. De keuze voor een haartransplantatie avontuur naar Turkije was snel gemaakt.

Omdat Istanbul zeer de moeite waard is, besloot ik een paar dagen eerder aan te komen dan nodig. Het is de grootste stad van Europa, dus er is genoeg te zien. Ik bezocht de Blauwe Moskee, beklom de Galatatoren en zag hoe dolfijnen onder de Galatabrug door zwommen. Intussen waren ook overal een soort ninja’s met korsten op hun hoofd te zien. Ik was duidelijke niet de enige die veel overhad voor een nieuwe bos haar.

Op de dag van de haartransplantatie werd ik opgehaald door een busje met chauffeur, maar niet voordat ik een heerlijk ontbijt in het Mercure-hotel had genuttigd. Na een korte rit werd ik door de hostess en artsen uiterst vriendelijk begroet bij de mooie haartransplantatie kliniek. Eerst werd mijn bloed werd afgenomen om te kijken of ik geen enge ziektes had. Daarna kreeg ik een kop thee en wachtte ik tot ik werd opgehaald door het team van dokter Servet Terziler.

De haartransplantatie chirurg bekeek mijn haar en begon met een zwart potloot op mijn hoofd te tekenen. Steeds wanneer hij een paar lijnen had getekend, nam hij afstand om het eens goed te bekijken. De rest van het team keek mee. Ik kreeg een spiegeltje om te kijken of de nieuwe haarlijn naar wens was.Daarna werd ik kaalgeschoren bij de inpandige kapper.

Het grote moment was aangebroken: ik kon gaan liggen. Eerlijk is eerlijk: de lokale verdoving was gevoelig. Naalden in je hoofd zijn nooit erg prettig. Maar de 7 uur die zouden volgen voelde ik eigenlijk erg weinig. Het behandelend team begon met de Acell-behandeling, waardoor- als het meezit- het haar dat ik nog had weer sterk wordt. Vervolgens werden uit mijn donorgebied pakweg 3200 grafts verwijderd. Dit was het maximale hoeveelheid dat mijn doror kon geven op 1 dag. Er word goed gekeken wat je donor aankan en niet klakkeloos zo veel mogelijk gepakt. De grafst werden op petrischaaltjes gesorteerd op hoeveelheid haren.Ik had gelukkig veel grafst met meerdere haartjes. Later werden de grafts er een voor een ingezet. Intussen zag ik op tv alle actuele Turkse hits langs komen, en werd ook nog even Hazes gedraaid.

De eerste nacht deed ik geen oog dicht, zo bang was ik om mijn nieuwe haren te verliezen. Pijn was er niet, wel was mijn hoofd gevoelloos, iets wat nog wel twee twee weken bleef. Gelukkig vond ik de volgende dag haartransplantatie lotgenoten. Samen hebben we met onze haarbanden nog een paar dagen
Istanboel onveilig gemaakt.

Na een laatste wasbeurt met lotion en shampoo, werden we weer naar het vliegveld gebracht. Nog even op de foto met het team, en toen de Mercedes Vito weer in. In Nederland zou het lange wachten beginnen.